Autonomie.

‘Ik kan dat al lang, maar jij denkt dat ik het niet kan.’
De hang naar autonomie bij hoogbegaafde kinderen is groot. Veel discussies, ergernissen en boosheid komen voort uit het onbegrip dat wij ouders hebben over wat zij kinderen zeker wel gewoon alleen kunnen.
Het is ook vreemd dat we ze klein houden terwijl ze in alles aantonen zoveel verder te zijn. Of misschien is het niet vreemd, maar verklaarbaar. Veel hoogbegaafde kinderen vallen door hun anders zijn buiten de boot, regelmatig worden ze gepest of moeten ze zich anders gedragen dan hoe ze echt zijn waardoor ouders hun vleugels misschien meer over hun uitslaan dan nodig is.

Vorige week had ik een hoogbegaafde jongen uit groep 8 in de auto. We reden langs de bieb. Ik vroeg hem of hij ook weleens naar de bieb ging. ‘Veel te weinig, we gaan maar eens in de drie weken’, antwoordde hij teleurgesteld. ‘Gelukkig woon je dichtbij, dan kun je er zelf heen op de fiets’, zei ik. ‘Ik mag niet alleen fietsen van mijn moeder.’
Met nog maar een half jaar te gaan tot aan het VO leek me dat niet handig. Die middag hoorde ik dat hij ook niet zijn eigen kleren ’s ochtends uit mocht kiezen, hij in het zwembad voortdurend in de buurt van zijn ouders moest zwemmen en nooit zelf naar de winkel mocht om iets van zijn spaargeld te kopen. Ik gaf hem wat geld en stuurde hem met mijn zoon naar de supermarkt om een paar boodschappen te halen. Apetrots stapte hij een kwartier later over de drempel met het wisselgeld in zijn hand. Ze waren op 1 fiets gegaan, hij had mijn zoon Joep achterop gehad, ze waren bijna gevallen en oh, wat hadden ze daarom moeten lachen. Joep had bij de tijdschriften gestaan en hij had alleen de boodschappen gedaan en betaald. Het was alsof hij de Jackpot gewonnen had.
Toen zijn moeder hem ophaalde, begon hij er gelijk over, struikelend over zijn woorden. Je zag hem groeien. Ik beaamde dat hij me zo goed geholpen had en bedankte hem. Sindsdien mag hij op de fiets in de buurt naar een vriendje en naar de bieb.

Soms heb je iemand anders nodig die je laat zien dat je kind er al is. Jij bent er dan misschien nog niet aan toe, maar zij wel. Dat overkwam mij zelf gelukkig ook. Joep liet weten alleen naar school te willen fietsen toen hij 9 was. Zijn school ligt op 6 km afstand en ik had hem nog niet al te vaak betrapt op eerst kijken en dan pas oversteken. Doodeng vond ik het. Mijn man zei: ‘Laat hem gaan. Dat kan hij echt wel.’ En hij deed het, mijn jonkie. Zes kilometer heen en terug. Op een vaste dag per week niet meer naar de opvang maar alleen thuis zijn, Playstation aan, boterham eten en om vijf uur omkleden voor voetbal. Ik had van alles verwacht, maar niet dat georganiseerde en verantwoordelijke. Wat een prestatie. En nu pas geleden leerde ik het weer van hem. ‘Ik mag die films niet van jou kijken mam, maar ik kijk die al lang bij mijn vrienden thuis. Het maakt niet uit dat dat 12 plus is en ik pas tien ben. Ik wil ze ook met jou samen zien. En ik wil later naar bed. Ik ben steeds helemaal niet moe’.
Gezellig dat het ’s avonds is met Joep naast me op de bank. Filmpje aan, soms nemen we er een chippie bij. Genieten. Wat fijn dat hij er zo duidelijk in is.
Autonomie, zelfbeschikking.
Loslaten in liefde zodat ze zichzelf leren vasthouden.