‘Ik zie mezelf in onze achtertuin, alleen. Ik roep, maar niemand komt.’
‘Hoe oud ben je?’
‘Zes.’

Deze week kwam het in elke hypnotherapie en coaching sessie langs: eenzaamheid.
De tissues waren niet aan te slepen.
Wat een pijn. 😥
Stuk voor stuk zulke leuke en bijzondere mensen.

We zijn allemaal sociale wezens. Hebben elkaars nabijheid nodig.
Maar wat als je zo anders bent dan die anderen waardoor je geen nabijheid, maar afstand ervaart?
Hoon en oordelen of onbegrip je dagelijks ten deel vallen? Dan geef je op.
Je trekt je terug en probeert het niet eens meer. 😔

41 jaar lang wist ik niet dat ik hoogbegaafd was. Dat ik intens was, te intens voor genoeg anderen en altijd op de troepen vooruit liep, wist ik wel. Enorme bakken aan oordelen en kritiek vanaf pak hem beet, mijn zevende levensjaar, zorgden er o.a. voor dat ik me eenzaam en verlaten voelde.
Onbegrepen. Onbemind.

Sinds drie jaar ben ik gelukkig in de luxe positie dat ik vier dagen per week omringd wordt door andere hoogbegaafden in mijn werk.
Onze kinderen zijn ook hoogbegaafd en we herkennen veel van en in elkaar. 🙏🏻
Deze luxe heeft echter lang niet iedereen.

Eenzaamheid is een groot probleem onder hoogbegaafden: kinderen en volwassenen.
Het uit zich vaak in andere taal:
‘Ik voel me zo anders. Ze begrijpen me niet. Niemand is zoals ik. Ze moeten me niet als ik mezelf ben.’

Breng een hoogbegaafd kind in contact met ontwikkelingsgelijken via school, plusklas, externe plusklas, hb speelmiddagen, Pharos of andere aanbieders.
Doorbreek die nare cirkel waarin zij de enige zijn, waarin het lijkt alsof er voor hun geen cluppie is.

Zoek als hoogbegaafde volwassene contact met anderen zoals jij via hb cafés, wordt lid van Mensa, zoek naar activiteiten voor hoogbegaafde volwassenen online.
Richt zelf een schaakclub of wandelgroep op voor hoogbegaafde volwassenen. Ik wandel graag mee!

Ze bestaan die anderen die net als jij zijn. En het goede nieuws is: ze zoeken ook naar jou!