Gisteren had ik mijn eindpresentatie bij Novilo talent voor de opleiding zelfstandig talentbegeleider.
Over systemisch coachen.
Toch wel wat gespannen vertelde ik mijn verhaal. Omdat ik systemisch werk als zulke rijkdom ervaar, rolde na de eerste zenuwen mijn presentatie zo de ruimte in.
Wat ik mooi vind aan #systemischwerk is het kunnen en mogen observeren van een gezin of van een partnerrelatie in realtime.
Welke bewegingen worden hier wel en niet gemaakt?
Hoe is de interactie en de dynamiek?
Wat wordt er gezegd en wat blijft onbesproken?
Welke thema’s, normen en waarden spelen een rol?
Welke patronen helpen hun vooruit en waarin raken ze verstrikt?
Samen kom je verder dan alleen.
Iedereen is in een gezin of in een relatie (of in een team/organisatie) met elkaar verbonden.
Draai je links aan een knop, dan zal iedereen een stukje draaien. Als in een perpetuum mobile.

Kinderen zijn bereid om uit liefde, onbewust thema’s voor een ouder te dragen.
Ken je dat altijd om aandacht jengelende kind waarbij het nooit genoeg is?
Het kan zijn dat het kind de moeder toont dat zij meer aandacht voor zichzelf moet hebben.
Of dat kwaaie jongetje dat om niets volledig uit zijn vel lijkt te springen met die
vader die altijd rustig blijft en de lieve vrede bewaart? Je voelt steeds dat er onderhuids stormen in de vader woeden.

In systemisch werk maak je onder meer zichtbaar wie (onbewust) welk thema draagt. Je deelt als het ware de thema’s opnieuw uit aan degenen waartoe ze echt behoren.
Daarmee bevrijd je regelmatig een kind van de last van een ouder. Of je bevrijdt een ouder van de last van diens eigen ouders.

Het meest tot de verbeelding sprekende voorbeeld in mijn eigen praktijk is dat van een jongen van 11. Depressief, suïcidaal. De pijn en onmacht waren groot. Het verdriet overweldigend.
Ik merkte dat systemisch iets niet klopte.
In plaats van na de intake met hun zoon aan het werk te gaan, nodigde ik zijn ouders uit.
‘Wie van jullie herkent iets in het thema suïcidaal zijn?’
Vader begon te huilen. Zijn broer had jaren eerder zichzelf het leven ontnomen. Ze spraken er thuis nooit over.
Ik vroeg ze om dat wel te gaan doen. Om hun kinderen te vertellen over hun oom en over hoe voor sommige mensen leven erg zwaar kan zijn en dat sterven voor hen de enige manier is om rust te kunnen vinden.
Ik vroeg vader om te starten met het verwerken van zijn eigen pijn, begeleid.
Dat dat hem zou helen en zijn zoon zou bevrijden.
Binnen een paar weken knapte hun zoon al volledig op. ❤️
Dat is ongelofelijk mooi om mee te maken.

Soms is er in een gezin sprake van rolverwarring. Een kind dat langdurig voor de zieke (of verslaafde of ongelukkige) ouder zorgt. Of je ziet een duo ontstaan dat elkaar stevig omarmt als ware het een huwelijk tussen een vader en een zoon. De overige gezinsleden lijken buitengesloten.

Er zijn allerlei verschillende rolverwarringen mogelijk.
Als systemisch coach of als systeemtherapeut is het belangrijk bewustzijn hiervoor te hebben en te helpen om ieder gezinslid weer terug op de natuurlijke plek en in zijn oorspronkelijke rol te krijgen.
Patronen doorbreken doe je samen. Patronen ontwikkelen doe je ook samen.
Vandaar mijn grote voorkeur om systemisch te kunnen begeleiden.
Als de een beweegt en de ander blijft stilstaan, dan is het erg lastig om een verandering vol te houden.
Als de een beweegt en de ander beweegt mee, dan houd je elkaar in evenwicht en heeft de verandering duurzaam een kans.
Ik geloof in de kracht van systemische begeleiding.
Zo waardevol en rijk.

Mijn presentatie ging goed. Aan het einde van de middag hadden we iets te vieren.
Samen, want ook iets samen vieren is leuker dan alleen.